Tζέλη Σκαρλάτου: Η ζωή πάνω στη σανίδα!

Οι αντιξοότητες την έκαναν ανέκαθεν να πεισμώνει. Η ιστιοπλοΐα είναι η ζωή της Τζέλης Σκαρλάτου και θα την άλλαζε μόνο για μία άλλη ζωή, με οικογένεια και παιδιά όπως εξομολογείται στο gazzetta.gr. Αν και τώρα το μόνο που βλέπει μπροστά της είναι το Ρίο.

Έχοντας κατακτήσει για τέταρτη φορά την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες, η ιστιοπλόος των RS:X κάνει flash back στην καριέρα της. «Με τα τρία αδέρφια μου μεγαλώσαμε σε αεροπορικές βάσεις,απ' όπου φεύγαμε κάθε δύο χρόνια, μιας και ο μπαμπάς μου ήταν πιλότος της πολεμικής αεροπορίας. Η μαμά μου είναι Αγγλιδα, ποτέ δεν μας είπε μη και δεν! Είχαμε απόλυτη ελευθερία να κάνουμε ό,τι θέλουμε. Βέβαια είχαμε πολύ αυστηρό πρόγραμμα στο τι ώρα θα κοιμηθούμε, θα ξυπνήσουμε θα φάμε. Θυμάμαι καλοκαίρια να είναι φως ακόμη έξω και εμείς να πρέπει να πάμε για ύπνο γιατί ήταν bed time, ενώ τα άλλα παιδιά έπαιζαν ακόμη έξω...

Σε μία από αυτές τις βάσεις, στην Ανδραβίδα στην 117 Π.Μ. ο νονός του μικρού αδερφού μου μας χάρισε την πρώτη μας σανίδα, την οποία δεν χρειαζόταν άλλο πια.

Στην παραλία Μιμόζα έξω από την Κυλλήνη και στο εξοχικό μας στον Καραθώνα ήταν οι πρώτες φορές που κάναμε σερφ, με τον αδερφό μου τον μεγάλο, τον Νικόλα. Θυμάμαι πάντα την μαμά μου με τέσσερα παιδιά στην παραλία. Εμείς τα δύο μεγάλα είχαμε το ελεύθερο να πάρουμε το σερφ και να ανοιχτούμε. Μας άφηνε να τεστάρουμε τις δυνάμεις μας. Να δοκιμάσουμε τα όρια μας. Το μότο στην οικογένεια είναι ζήσε τη ζωή σου όπως θες εσύ, δεν υπάρχουν κανόνες.

Την πρώτη φορά λοιπόν, θυμάμαι ότι πήρα το σερφ από μία παραλία στο Ναύπλιο, την Πλάκα και έφτασα στην διπλανή στο Αιτωλό, το οποίο το θεώρησα μεγάλο κατόρθωμα. Ήμουν τυχερή που η μαμά μου ήταν Αγγλίδα και δεν φώναξε το λιμενικό να αρχίσει να με ψάχνει, αφού είχα εξαφανιστεί 3 ώρες και ήμουν 10 χρονών...

Ακόμη έχω ζωντανές τις εικόνες στο μυαλό μου από την πρώτη φορά που πλάναρα και έφυγα, μοιάζει λίγο με την αίσθηση που έχεις όταν κάνεις ποδήλατο για πρώτη φορά. Αίσθηση ανεξαρτησίας. Μάλιστα ο μόνος λόγος που γύρισα ήταν γιατί είχαμε ένα σερφ και το μοιραζόμασταν με τον Νικόλα και έπεφτε ξύλο, με το: «σειρά μου, σειρά σου!»

Στα 18 ανακοίνωσα ότι θα κάνω πρωταθλητισμό και ένα χρόνο μετά το 1995, τους είπα ότι θέλω να μετάσχω στο πρώτο μου παγκόσμιο πρωτάθλημα στην Νότια Αφρική. Αποδέχτηκαν αμέσως ότι εγώ θα είμαι με μία βαλίτσα και ένα σερφ και θα γυρίζω τον κόσμο».

Η μη πρόκριση της Τζέλης στους Ολυμπιακούς της Αθήνας ήταν τραυματική εμπειρία, την οποία όμως μπόρεσε να διαχειριστεί και τελικά να βγει δυνατότερη: «Τρεις μήνες πριν τους Αγώνες της Αθήνας έχασα την πρόκριση, τον ίδιο Σεπτέμβρη έφυγα για μεταπτυχιακό στο μάρκετινγκ στο Λονδίνο. Ήμουν πολύ απογοητευμένη από τον πρωταθλητισμό και ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό.

Είχαν πάει πολλά στραβά τότε. Ήταν πρώτη φορά που είχα τρομερό ανταγωνισμό στην Ελλάδα από την Τόνι Φράι, μία τρομερή αθλήτρια και επειδή αυτό ήταν κάτι που δεν είχα ξαναντιμετωπίσει, δεν μπόρεσα να το διαχειριστώ. Η Τόνι είχε καταφέρει να πάρει την πρόκριση το 2004 και το 2008, γι αυτό ήταν τεράστια επιτυχία για μένα ότι κατάφερα να προκριθώ το 2012. Είχα να τρέξω σε Ολυμπιακούς Αγώνες από το 2000 (σ.σ. πρώτη φορά το 1996) και κατάφερα να κερδίσω την πρόκριση από μία σπουδαία αθλήτρια.

Φαντάσου είχα πάει το 1996 στην Ατλάντα σε ηλικία 20 ετών και τώρα τρέχω 20 χρόνια μετά, τρομακτικό λίγο (γέλια)! Ε, εντάξει δεν είναι η πρώτη φορά που θα αγωνιστεί ένας αθλητής σε αυτή την ηλικία, αφού ο μέσος όρος είναι γύρω στα 30, αλλά σίγουρα δεν είναι και το πλέον συνηθισμένο. Ίσως αν αγωνιστώ στο Τόκυο να σπάσω κάποιο ρεκόρ. Όμως δεν σκέφτομαι τίποτα πέρα από το Ρίο. Η ζωή ενός αθλητή προχωράει με ολυμπιάδες, την τετραετία που μεσολαβεί των Αγώνων. Με το που τελειώνουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, τα βάζεις κάτω ξεκουράζεσαι έχεις λίγο χρόνο 3-6 μήνες και θέτεις τους καινούριος στόχους ή τουλάχιστον εγώ αυτό κάνω.

Με πείραξε πάρα πολύ που δεν κατάφερα να αγωνιστώ στην Αθήνα, πληγώθηκε ο εγωισμός μου, γι αυτό και έφυγα. Το μάρκετινγκ προέκυψε γιατί πάντα ήμουν σε αναζήτηση χορηγού, οπότε προσάρμοσα τις σπουδές μου πάνω σε αυτό, η πτυχιακή μου ήταν, «Πως μπορεί μία εταιρεία να προβληθεί μέσω μίας χορηγίας σε Ολυμπιακούς Αγώνες». Ήταν το plan B μετά τον αθλητισμό, άσχετα που εγώ δεν έπαψα ποτέ να προσπαθώ να πάρω την πρόκριση και το 2008 και το 2012 και το 2016».

Πίσω από την αγνή αγάπη δεν υπάρχει σκοπιμότητα, γι αυτό και η Τζέλη ποτέ δεν έψαξε για δημοσιότητα: «Το σερφ είναι κάτι που αγαπώ, μου αρέσει να βρίσκομαι στη θάλασσα και να ανταγωνίζομαι και στο τέλος της ημέρας να κάνω κάτι καλό για τη χώρα μου.

Την ώρα του αγώνα σκέφτομαι μόνο τον αγώνα. Κάθε αγώνας είναι ένα προσωπικό στοίχημα, όταν τα καταφέρνω χαίρομαι που προβάλλω τη χώρα μου, αν όχι δεν με νοιάζει που δεν παίρνω προβολή, γιατί δεν κάνω σερφ για την προβολή. Στεναχωριέμαι που δεν πετυχαίνω το στόχο μου, όχι που δεν ακούστηκα. Έχω πολύ μεγάλη αγάπη για το άθλημα. Χρησιμοποιείς πολλά στοιχεία για να πετύχεις.

Σε μία εκκίνηση με άλλες 60 αθλήτριες πρέπει να έχεις πολύ καλή αντίληψη του χώρου, του χρόνου της απόστασης των καιρικών συνθηκών. Έχεις πάρα πολλές μεταβλητές, οι οποίες σε αναγκάζουν να πάρεις γρήγορες αποφάσεις, η στρατηγική παίζει καθοριστικό ρόλο. Είναι πολύ ιδιαίτερο άθλημα γιατί έχεις να κάνεις με τα στοιχεία της φύσης και σε τεστάρει σε πάρα πολλά επίπεδα. Δεν είναι μόνο τεχνική και τακτική, είναι και φυσική κατάσταση, είναι αερόβιο με κομμάτια αναερόβια.»

Στα άπειρα ταξίδια που έχει κάνει ανά τον κόσμο, αυτό που θυμάται είναι ένα πρόσφατο στην Ολλανδία, αφού οι υπεύθυνοι του αεροδρομίου δεν της έδιναν το σερφ... «Αντιμετωπίζεις διάφορα προβλήματα όταν ταξιδεύεις μόνη σου, χωρίς τη βοήθεια κάποιου χορηγού. Φέτος, για παράδειγμα βρέθηκα σε πολύ δύσκολη κατάσταση, όταν η ΚLM δεν έπαιρνε το γουιντσέρφ για την Ολλανδία.

Τελευταία στιγμή μου είπαν να το βάλω cargo, με την προϋπόθεση ότι θα το έπαιρνα την επόμενη μέρα από την ημέρα άφιξης μου. Η διαδικασία όμως για να πάρεις ένα εμπόρευμα από μεγάλο αεροδρόμιο δεν είναι καθόλου απλή. Έφτασα Ολλανδία και μου είπαν ότι λόγω τριήμερης αργίας θα βγει το σερφ σε πέντε μέρες, ενώ οι αγώνες ξεκινούσα τους αγώνες σε δύο.

Ούρλιαζα και τους ξεκαθάρισα ότι δεν δέχομαι το «όχι» ως απάντηση. Πήγαινα από γραφείο σε γραφείο και ξεκαθάριζα ότι χωρίς το σερφ δεν φεύγω από το αεροδρόμιο, η ελληνική γραφειοκρατία είναι τίποτα μπροστά σε αυτό που αντιμετώπισα. Έίχα πάει με δικά μου έξοδα και δεν υπήρχε ως ενδεχόμενο στο μυαλό μου να βρίσκομαι κι εγώ και το σερφ εκεί και να μην αγωνιστώ. Τώρα ακούγεται αστείο αλλά εκείνη τη στιγμή ήμουν απελπισμένη. Θυμάμαι ότι έλεγα μέσα μου δεν θα φύγω από εδώ χωρίς το σερφ πάνω στο αυτοκίνητο! τελικά τα κατάφερα έπειτα από τέσσερις ώρες.

Έχω ταξιδέψει πάρα πολύ. Πάντα το στρες στα ταξίδια είναι αν θα πάρουν το σερφ, πόσο θα πληρώσω υπέρβαρο και αν φυσικά θα το πάρω ακέραιο. Σε ένα ταξίδι πρόσφατα με την Alitalia πλήρωσα 500 ευρώ για το υπέρβαρο. Σε ένα ταξίδι στην Αυστραλία είχε αργήσει να έρθει. Πολλές φορές έχει σπασίματα στα ταξίδια. Αμα στο σπάσουν και είναι το καλό σου τι να κάνεις λεφτά...»

Τα σερφ έχουν όλα την ίδια τιμή, αλλά όχι την ίδια απόδοση όπως τονίζει η 40χρονη ιστιοπλόος: «Από το 2006 που το RS:X εντάχθηκε στο ολυμπιακό πρόγραμμα η τιμή της σανίδας διπλασιάστηκε! Η τιμή ενός καινούριου ολοκληρωμένου σετ κοστίζει παντού ανά τον κόσμο, 5.500 χιλιάδες ευρώ, τα κατασκευάζει μία εταιρεία, η οποία έχει το μονοπώλιο. Με τη χρήση ο εξοπλισμός θέλει αντικατάσταση, η σανίδα, η οποία κοστίζει σχεδόν 3.000 ευρώ, είναι εκείνη που έχει τη μεγαλύτερη διάρκεια ζωής, σε αντίθεση με τα πανιά και άλλα μέρη. Το θέμα είναι ότι παρόλο που υποτίθεται ότι είναι πανομοιότυπα τα υλικά, έχουν τεράστιες διαφορές στην απόδοση και στην ταχύτητα. Οι ξένοι αθλητές, που έχουν μεγάλο μπάτζετ έχουν πρόσβαση σε 20 σανίδες προκειμένου να τις δοκιμάσουν και να βρουν τη μία γρήγορη. Εγώ αγοράζω από αγώνες μεταχειρισμένα που έχουν χρησιμοποιηθεί μόλις 10 μέρες. Πολλές φορές οι διοργανωτές νοικιάζουν καινούριο εξοπλισμό, τον οποίο μετά τον πωλούν. Ετσι έχω μία ασφάλεια ότι έχει δοκιμαστεί».

Έπειτα από πολλά χρόνια η Τζέλη έχει προπονητή, ανέλαβε να την καθοδηγεί ο αδελφός της, Νικόλας, με την συνεργασία τους να ξεκινά από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Ομάν, όπου κατάφερε να εξασφαλίσει την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο: «Ο Νικόλας αγωνιζόταν έως τα 18, μετά πήγε Αγγλία για σπουδές, έγινε οικονομολόγος και χρηματιστής. Η κρίση συνέβαλλε στην απόφαση του να τα παρατήσει όλα και πριν από πριν από τρία χρόνια άνοιξε μία σχολή γουιντσερφ, το Athens Board School. Πλέον είναι και εμένα εκεί η βάση μου. Με βοήθησε λίγο φέτος, σε δύο αγώνες, είδα ότι είχε φοβερή απόδοση η συνεργασία μας και πλέον είναι πολλή σημαντική.

Βέβαια, το γεγονός ότι έχουμε οικειότητα είναι λίγο παγίδα, αλλά το Ομάν που ήταν μεγάλο τεστ πήγε πολύ καλά. Δεν έχω μάθει να με προπονούν ενώ το χρειάζομαι, αφού 20 χρόνια ήμουν μόνη μου. Δεν το έχω συνηθίσει αλλά το έχω ανάγκη και δούλεψε πολύ καλά.

Έκανα βασικά λάθη που δεν επιτρέπονται για την εμπειρία μου, τα οποία μου τα επεσήμανε στο Ομάν και τα διόρθωσα αμέσως. Γίνεται τρομερή δουλειά και αυτό μου έχει δώσει τρομερό ενθουσιασμό.
Πλέον προσέχουμε κάθε λεπτομέρεια. Ο μέσος όρος προπόνησης που βάζουμε την εβδομάδα είναι 15-20 ώρες προπόνησης.

Έχω μάθει από τα λάθη μου τα προηγούμενα χρόνια, τα οποία τα εντοπίζω σε άπειρες ώρες προπόνησης στη θάλασσα ή κακή διατροφή, πάντα είχα παραπάνω κιλά. Τώρα με σωστή διατροφή και ποιοτική προπόνση είμαι στην καλύτερη κατάσταση που ήμουν ποτέ.»

Ο αγώνας είναι η πλέον πρόσφορη διαδικασία για να ξεγυμνώσεις το χαρακτήρα ενός αθλητή: «Στον αγώνα βγαίνει η προσωπικότητα του κάθε αθλητή. Εκτίθενται οι αδυναμίες και τα δυνατά σου σημεία, οι αντιδράσεις σου στα εύκολα και στα δύσκολα, φαίνεται το πως διαχειρίζεσαι μία νίκη ή μία ήττα. Όλα αποκαλύπτονται δεν μπορείς να κρυφτείς.

Δεν είναι 100 μέτρα που τελειώνουν σε 10''. Εμείς τρέχουμε έξι ημέρες την εβδομάδα για πολλές ώρες. Μία κούρσα διαρκεί γύρω στα 30 λεπτά. Πλέον μπορεί να τρέξουμε και τρεις ιστιοδρομίες στη διάρκεια της ημέρας. Το διάλειμμα μεταξύ των ιστιοδρομιών είναι τουλάχιστον 20 λεπτά, εκτός κι αν αλλάξουν οι συνθήκες οπότε σε αυτήν την περίπτωση μπορεί να περιμένεις για ώρες.

Στη δεύτερη περίπτωση είσαι αναγκασμένος να περιμένεις μέσα στη θάλασσα. Όταν έχεις προπονητή και φουσκωτό κάθεσαι μέσα στο φουσκωτό, ντύνεσαι, τρως για να αναπληρώσεις τη χαμένη ενέργεια για να μπορέσεις να αντεπεξέλθεις την επόμενη κούρσα, διαφορετικά είσαι πάνω στο σερφ. Έχω περάσει πολλές τέτοιες δύσκολες στιγμές. Ευτυχώς σε τέτοιες στιγμές είχα τη βοήθεια του προπονητή της Τουρκίας, του Ντίτσεκ, τον οποίο γνωρίζω πολλά χρόνια, οπότε κάποιες φορές πήγαινα στο σκάφος τους.

Μάλιστα συνεργαστήκαμε και στο Ομάν και αποφασίσαμε να συνεχίσουμε τη συνεργασία μας, μόνο που πλέον θα συνεισφέρω κι εγώ. Με πεισμωναν πάρα πολύ αυτές οι δυσκολίες και με έκαναν να θέλω να συνεχίσω. Ο μόνος λόγος που θα σταματήσω δεν είναι οι δυσκολίες αλλά να κάνω οικογένεια, κάτι το οποίο θεωρώ πολύ σημαντικό για μένα.

Ότι ο Νικόλας ήταν μαζί μου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Ομάν με φουσκωτό φάνταζε στα μάτια μου πολυτέλεια, ενώ για άλλους είναι το αυτονόητο. Χωρίς τη ΜΕΤΚΑ δεν θα γινόταν αυτό. Είναι σημαντικό να έχεις μία μεγάλη εταιρεία να πιστεύει σε σένα και να μην είσαι ο τρελός που πιστεύεις στον εαυτό σου».

Το Ρίο είναι ίσως η μεγαλύτερη πρόκληση στην καριέρα της, όμως δεν θέτει στόχους, θέτει βάσεις για να πετύχει: «Δεν εστιάζω στο αποτέλεσμα, αλλά στη διαδικασία του πως θα γίνουν όλα σωστά μέχρι τότε. Προετοιμασία, διατροφή, αποθεραπεία, ξεκούραση, στρατιγική, τακτική, αγώνες, τα πάντα. Το καθετι που μπορώ να ελέγξω εγώ. Την ψυχολογία την δούλευα μόνη μου με διαλογισμό, όμως πια αποφασίσαμε με τον αδελφό μου ότι πρέπει να το δουλέψω και θα το κάνω με έναν επαγγελματία. Την φυσιοθεραπεία μου την έχει αναλάβει ο Κώστας Ψαρογιώργος, ενώ γυμναστής μου είναι ο Γιώργος Βαβέτσης, είναι ο μέντορας μου αυτός με έβαλε στο personal training και με έχει μάθει όσα ξέρω, είναι ο πλέον καταξιωμένος στο χώρο του.»

Το personal training ήταν ο τρόπος να εξασφαλίζει τα προς το ζην για να μπορεί να ταξιδεύει με δικά της έξοδα και να κυνηγά το όνειρο της: «Ξεκίνησα το personal training από το 2008 για να μπορέσω να κάνω πρωταθλητισμό. Κατάφερνα να συγκεντρώνω τα χρήματα που δεν είχα από χορηγούς.

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012 ήρθα 16η, ήμουν σε πολύ καλή φάση, όμως τα επόμενα δύο χρόνια δεν με έστειλαν πουθενά στο εξωτερικό από την ομοσπονδία, ενώ δεν πήρα καθόλου υλικά και οδοιπορικά. Ξεκίνησα να τρέχω πάλι αγώνες με τα χίλια ζόρια με δικά μου έξοδα και έβγαινα 40ή και 45η στη γενική, γιατί είχα μείνει εκτός...

Με πολύ κόπο και ιδρώτα έφτασα στο σημείο να διεκδικήσω και να πάρω τώρα την πρόκριση. Πλέον υπάρχει μία στοιχειώδης βοήθεια από την ομοσπονδία, όμως δεν μπορείς να προγραμματίσεις τους αγώνες σου αν δεν έχει καταφέρει να εξασφαλίσεις ο ίδιος χρήματα. Μέχρι τώρα τα εξασφάλιζα με δυσκολία μέσω του personal training, ευτυχώς πλέον υπάρχει ο χορηγός μου η ΜΕΤΚΑ.

Πάντως το personal training είναι κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ. Είναι μεγάλη πρόκληση για εμένα να αναλαμβάνω κάποιον ανεξάρτητα από το σε ποιο επίπεδο βρίσκεται και να τον κάνω να αγαπά την γυμναστική και να μην την βλέπει σαν αγγαρεία. Να είναι η γυμναστική κάτι που περιμένει να κάνει και όχι κάτι που πρέπει. Στο personal training είσαι πάνω από τον άλλον, όμως μου αρέσει να διδάσκω στον άλλο να κάνει πράγματα μόνος του. Να του αλλάζω την φιλοσοφία της ζωής.»

source: gazzetta.gr