Jono Dunnett: ο γύρος της Ευρώπης με windsurf! (μέρος δεύτερο)

Διαβάστε στο Greeksurf.com το δεύτερο μέρος της περιγραφής του Jono Dunnett, κατά το πέρασμά του από την Ελλάδα στη διάρκεια του μοναχικού ταξιδιού του με windsurf. (Απόδοση στα ελληνικά).

Αλβανία

Είμαι παράνομος στην Αλβανία για λίγες μέρες ακόμη, μέχρι να φτάσω στη Χιμάρα, όπου μπορώ να κάνω εγγραφή για είσοδο στη χώρα. Η ιστιοπλοΐα και η κωπηλασία είναι δύσκολες με βορειοδυτικούς ανέμους που δημιουργούν φουσκοθαλασσιά αλλά και υψώματα που εμποδίζουν ακόμη και τον ίδιο τον άνεμο να φτάσει κοντά στην ακτή. Η ακτογραμμή είναι όμορφη και ερημωμένη, παρόλο που ο τουρισμός καταφτάνει και σε κάποια μέρη ολόκληρες ζώνες από διαμερίσματα είναι υπό κατασκευή.

Οι Αλβανοί που συναντώ είναι ήσυχοι, δε διακρίνονται για τη ζωντάνια τους, αλλά είναι φιλικοί και πρόθυμοι να βοηθήσουν. Ίσως οι χαρακτήρες τους να είναι λίγο επίπεδοι, όχι μόνο λόγω της πρόσφατης ιστορίας της χώρας τους αλλά και εξαιτίας των περιορισμένων ευκαιριών, σε σύγκριση πάντα με τους τουρίστες της ευρωπαϊκής Ένωσης, που αρχίζουν τώρα να επισκέπτονται τη χώρα. Μαθαίνω μία αλβανική λέξη: "feleminderit" (:ευχαριστώ) - που οδηγεί σε χαμόγελα τις περισσότερες φορές που καταφέρνω να τη χρησιμοποιήσω.

Αφού έκανα εγγραφή για να βγω από τη χώρα και ενώ αγωνίζομαι για να τα καταφέρω πριν πέσει το σκοτάδι, σκέφτομαι ότι πραγματικά δεν είχε νόημα να ακολουθήσω αυτή τη διαδρομή μέσω της Αλβανίας. Στη συνέχεια αναλογίζομαι ότι δεν υπάρχει νόημα στο να κάνω το γύρο της Ευρώπης με windsurfing γενικότερα! Ούτε χρειάζεται να υπάρξει. Αρκεί που έχω την επίγνωση ότι δεν ψάχνω για τίποτα συγκεκριμένο. Όπως έγραψε και ο Τόλκιν "Δεν είναι χαμένοι όλοι όσοι περιπλανιούνται"

Η πρώτη στεριά της Ελλάδος είναι το νησί της Κέρκυρας. Την τρίτη μέρα διασχίζω την ενδοχώρα και προσορμίζομαι κεντρικά στην παραλία Καραβοστάσι. Οι ναυαγοσώστες Ιωάννης και Λάζαρος δείχνουν τόση καλοσύνη που με σκλαβώνουν. Όταν πια τους γνέφω αντίο, είμαι γεμάτος προμήθειες και τονωμένο ηθικό.

Ακόμη περισσότεροι ευγενικοί ντόπιοι με βοηθούν την επόμενη μέρα. Στη συνέχεια κάνω στάση στη Λευκάδα, σε ένα καταμαράν με ένα γαλλικό ζευγάρι, που αρχικά με είχε δει στην Πορτογαλία. Αναφέρουμε κοινές εμπειρίες. Για μένα πραγματικά είναι μία ευκαιρία να καταγράψω πόσο μακριά είχα πλεύσει. Στις μεγάλες περιπέτειες είναι δύσκολο να βρούμε χρόνο για να επεξεργαστούμε επαρκώς όλα αυτά που συμβαίνουν. Μου φαίνεται μεγάλη απληστία απλώς να βιώνω μόνος μου αυτές τις εμπειρίες. Αν στο τέλος γράψω ένα βιβλίο για όλο αυτό το ταξίδι, θα είναι γιατί έχω την ανάγκη να το μοιραστώ.

Δύο μέρες μετά βρίσκομαι στη Βασιλική. Η Μέκκα του windsurfing. Η πρώτη μου επίσκεψη εδώ αποτελεί ευκαιρία τόσο για ένα ολιγοήμερο διάλειμμα, όσο και για να γράψω αυτή την ενημέρωση.

Ιόνιο πέλαγος

Αντίο Βασιλική. Είναι ελαφρώς αποθαρρυντικό να πιστεύω ότι αυτή είναι η τελευταία στάση, όπου είμαι σίγουρος ότι θα βρω φίλους και υποστήριξη. Είμαι στ' αλήθεια ολομόναχος στο εξής; Θεωρητικά, ναι. Παρόλο που η εμπειρία μου λέει ότι δεν θα συμβεί κάτι τέτοιο: ότι θα υπάρξουν νέοι φίλοι ή φιλίες θα ανανεωθούν, κάπου πέρα από τον ορίζοντα.

Το ταξίδι συνεχίζεται με διάπλου της Κεφαλλονιάς. Στη συνέχεια πλεύση κάτω στο κανάλι που χωρίζει το νησί από την Ιθάκη, όπου ο Οδυσσέας κατευθυνόταν στο δεκαετές ταξίδι του μετά τον τρωικό πόλεμο στην Οδύσσεια του Ομήρου• ταξίδι με το οποίο εν μέρει έχω εξοικειωθεί, μετά από επανειλημμένες αναφορές. Η ιστιοπλοΐα μου θυμίζει τη Νορβηγία: προστατευμένη θάλασσα, άγρια βραχώδης και παρθένα. Όμως, θερμότερη.

Την επόμενη μέρα κωπηλατώ, στη συνέχεια κάνω μία παράτολμη διέλευση πίσω στην ηπειρωτική χώρα. Μία απρόσεκτη πτώση γεμίζει με τρύπες το πανί, το οποίο είναι πλέον πολύ κατεστραμμένο από τον ήλιο. Μια πολύ μικρή θαλάσσια χελώνα επιπλέει τόσο κοντά μου που μπορώ να την καπακώσω με το χέρι μου. Έχει το μέγεθος ενός σπιρτόκουτου. Τόσο αδύναμη και ευάλωτη, που μοιάζει με θαύμα το γεγονός ότι επιβιώνει.

Ακολουθούν λίγες ημέρες ευκολότερης ακτογραμμής: συνεχόμενες παραλίες που θυμίζουν τη νότια Ιταλία. Περιορισμένη παράκτια ανάπτυξη, η πρώτη γραμμή της οποίας βρίσκεται είτε πολύ κοντά στη θάλασσα είτε απλώνεται ήδη μέσα σε αυτήν. Εμφανώς φτωχότερη από τη βόρεια Ευρώπη. Παραθαλάσσιο κάμπινγκ, κάποιες φορές μια κοντινή ταβέρνα που αντιστέκεται να δώσει τέλος στη σεζόν: πίτα με διπλό σουβλάκι, χωριάτικη σαλάτα, νερό, μερικές φορές μια μπύρα. Πολύ φιλικοί ντόπιοι, συχνά μορφωμένοι και με καλή γνώση των αγγλικών, παρά τις δύσκολες οικονομικές καταστάσεις που συνεπάγονται σπάνιες ευκαιρίες για ταξίδια.

Λαμβάνω ένα μήνυμα από έναν Ολλανδό που ταξιδεύει με καράβι. Ο Χανς βρίσκεται στην Πύλο: μια πιθανή συνάντηση, σε συνδυασμό με την πρόκληση του στόχου αποτελούν κίνητρο. Η πρόγνωση δεν είναι καλή και ξεκινώ νωρίς, για να χρησιμοποιήσω το στεριανό αεράκι: ψυχρός αέρας, επίγνωση της επερχόμενης νυχτερινής πλεύσης, τα χρώματα της αυγής... Και αμέσως μετά το ήρεμο καθρέφτισμα του πρωινού. Περισσότερα μίλια το απόγευμα. Ύστερα σηκώνεται τσοπ προμηνύοντας τον αέρα που θα έρθει. Και σύντομα, αφού τελείωσαν και τα εναπομείναντα μίλια, ο δυσπρόσιτος αλλά εντυπωσιακός κόλπος της Πύλου είναι πίσω μου.

Ο Χανς αξίζει ένα κεφάλαιο - όχι μία παράγραφο. Ένας αγέραστος γκουρού. Ευτυχισμένος και υγιής που κάνει αυτό που του αρέσει. Ευγενικός, φιλοπερίεργος και -μέχρις ενός συγκεκριμένου σημείου- κοινωνικός. Με κίνδυνο να φανώ υπερβολικά γενναιόδωρος προς τον εαυτό μου, θα έλεγα ότι υπάρχουν ομοιότητες μεταξύ μας, οπότε είναι ενδιαφέρον να ακούω για τη ζωή του. Τελικά μένω εκεί λίγες μέρες, κατά τη διάρκεια των οποίων εμφανίζεται ένας άγριος κυκλώνας, που θυμίζει σφοδρή τροπική καταιγίδα. Τα δικά μας σκάφη αποφεύγουν τις ζημιές, αν και δεν είναι όλοι τόσο τυχεροί. Η επόμενη μέρα βρίσκει κάποια σκάφη ξαπλωμένα στην άμμο, εικόνα που θυμίζει περισσότερο τα παλιρροϊκά νερά των λιμανιών της Βρετανίας και όχι τόσο αυτά της Μεσογείου.

Νότια βρίσκονται οι τρεις χερσόνησοι της Πελοποννήσου. Η κάθε μία έχει το δικό της χαρακτήρα. Η μεσσηνιακή παρουσιάζει λίγα προβλήματα. Η μεσαία χερσόνησος της Μάνης, μία άγονη προεξοχή ασβεστόλιθου που εκτείνεται 45 ναυτικά μίλια έξω από τον κόλπο που περικλείει, μάλλον λόγω των ελάχιστων επιλογών στάσης, είναι ίσως η πιο απαιτητική ακτογραμμή της Μεσογείου που έχω διασχίσει ως τώρα. Συμβουλεύω τον εαυτό μου να μην συνηθίζει να αντιμετωπίζει όλες τις συνθήκες που προκύπτουν και να μην υποτιμά την απόσταση από την ασφάλεια. Οι διαδοχικές πλεύσεις απαιτούν και αναγκαστικές υποχωρήσεις, ειδικά όταν χάνονται οι αποστάσεις που έχουν διανυθεί δύσκολα... Αλλά πνευματικά νιώθω δυνατός. Αφού η δύσκολη αναμέτρηση πέρασε και είμαι ασφαλής, με το μεγαλύτερο σεβασμό αλλά και θαυμασμό, υψώνω το μεσαίο δάχτυλο πίσω στον αντίπαλό μου: " fuck off, χερσόνησε της Μάνης".

Το ακρωτήριο Μαλέας είναι πιο εύκολα προσπελάσιμο, ενώ περιλαμβάνει και ένα όμορφο κόψιμο μέσα από το νησί της Ελαφόνησου, όπου επειγόντως μειώνω ταχύτητα για να αποφύγω τη σύγκρουση με μία μεγάλη χελώνα. Το ακρωτήρι από μόνο του είναι μεγαλοπρεπές αλλά δεν έχω δύναμη να το κυκλώσω. Επίσης, το αναπόφευκτο τσοπ αφήνει το σκάφος σχεδόν ακίνητο. Κάνω μία τεράστια παράκαμψη και συνεχόμενο pumping στο τακ που τελικά αποδεικνύεται αρκετό για να περάσω ξυστά αυτή τη σημαντική γωνία και να μπω σε μία διαφορετική θάλασσα.


Απόδοση στα ελληνικά: Γαλάτεια Βασιλειάδου