Η Ελεονώρα Μελέτη για τον θάνατο του Νίκου Λέτσιου

Η Ελεονώρα Μελέτη λάτρης του αθλήματος του windsurfing έγραψε στο blogg της για τον θάνατο του άτυχου windsurfer Νίκου Λέτσιου στην Λούτσα:

Την περασμένη Τετάρτη ένας άνδρας 43 ετών, έχασε τη ζωή του στη θάλασσα. Σε μία περιοχή από τις πιο γνωστές για τους λάτρεις του windsurf, δύο βήματα από το λιμάνι της Ραφήνας, ένα μίλι μακριά από τη στεριά.
Και από τότε, η είδηση αυτή, έχει γίνει θέμα συζήτησης, κυρίως στους κόλπους της κοινότητας του σερφ, σίγουρα και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, όχι όμως με τις διαστάσεις που θα έπρεπε, την ώρα που στα αναπάντητα ερωτήμαατα που άφησε πίσω του αυτός ο θάνατος, είναι και το κατά πόσο το λιμενικό σώμα αντέδρασε άμεσα και όπως θα έπρεπε την ώρα που κινδύνευε μία ανθρώπινη ζωή.

Η ιστορία έχει ως εξής. Οι άνεμοι πνέουν γύρω στα 7-8 μποφόρ, η ΕΜΥ κάνει λόγο και για 9 κατά τόπους. Στο λιμάνι της Ραφήνας έχει απαγορευτικό απόπλου και η θερμοκρασία είναι γύρω στους 6 βαθμούς κελσίου. Ο Νίκος Λέτσιος , λάτρης του σπορ, αποφασίζει πως θέλει να πέσει στο νερό.

Και το κάνει.

15:30 ο Δημήτρης Κοτζιάς, επίσης σέρφερ, εντοπίζει στη θάλασσα μία σανίδα, που την «ξεσύρει» ο καιρός, ενώ πάνω σε αυτή «κρατιέται» ένας άνδρας. Ο Δημήτρης καταλαβαίνει πως ο εν λόγω άνθρωπος βρίσκεται σε κίνδυνο και αποφασίζει να καλέσει το λιμενικό, και συγκεκριμένα το σώμα της Ραφήνας. Σύμφωνα με τα όσα δηλώνει ο αυτόπτης μάρτυρας, οι άνδρες του λιμενικού ισχυρίζονται ότι λόγω απαγορευτικού στον απόπλου δεν μπορεί να στείλει βοήθεια.

Ο Νίκος, εξακολουθεί να βρίσκεται στη θάλασσα.

Ο Δημήτρης Κοντζιάς, συνεχίσει τις προσπάθειες προκειμένου να βοηθήσει τον σερφερ, που αν και τον παρακολουθεί, κάποια στιγμή χάνει από το οπτικό του πεδίο. Τότε, καλεί στον αριθμό 108 και εξηγεί την σοβαρότητα της κατάστασης.

Περισσότερο από μία ώρα μετά, καταφθάνει βοήθεια από ξηράς, η οποία ωστόσο δεν μπορεί να κάνει το παραμικρό καθώς ο σέρφερ πλέον αγνοείται.

Στη δύση του ηλίου, μπαίνει στον αγώνα διάσωσης ένα αλιευτικό το οποίο δεν καταφέρνει να βρει ίχνη του αγνοούμενου, ενώ οι έρευνες ολοκληρώνονται με το σκοτάδι.

Την επόμενη μέρα, ο 43άχρονος άνδρας βρίσκεται νεκρός στη θαλάσσια περιοχή της Βραυρώνας, από ιδιώτη που συμμετείχε στις έρευνες ,που ωστόσο το λιμενικό ξεκίνησε επίσημα το απόγευμα της Πέμπτης.

Με δελτίο τύπου που εξέδωσε το λιμενικό , γνωστοποίησε πως δέχτηκε την πρώτη ειδοποίηση, το απόγευμα της Πέμπτης, όπου και ξεκίνησαν οι έρευνες από ξηρά και θάλασσα.

Και κάπου εδώ ξεκινάει το πανηγύρι. Ο αυτόπτης μάρτυρας ο οποίος έχει δώσει αναλυτικά τα στοιχεία του στη δημοσιότητα, ισχυρίζεται πως έκανε πρώτη κλήση στο λιμεναρχείο Ραφήνας, την Τετάρτη στις 15:28. Το λιμενικό δηλώνει από την πλευρά του, πως δέχτηκε κλήση το απόγευμα της Πέμπτης, δηλαδή περισσότερες από 24 ώρες μετά. Στο μεταξύ διάστημα, ο αυτόπητης μάρτυρας έχει δεχτεί απόρριψη κλήσης από το λιμενικό την Τετάρτη λόγω απαγορευτικού, αλλά και βοήθεια από αυτοκίνητο των αρχών, και αλιευτικό σκάφος ώρες μετά τον εντοπισμό του σέρφερ στο νερό.

Κάποιος λέει ψέματα.

Ή κάποιος κρύβει την αλήθεια.

Ή κάποιος λέει την αλήθεια του και όχι τη αλήθεια.

Όπως και να έχει, χάθηκε μία ζωή. Σε νερά της αττικής.

Οι ισχυρισμοί, τα σενάρια και οι απόψεις για το τι έγινε διίστανται , και κρίνεται απαραίτητο να μεσολαβήσουν οι πλέον αρμόδιες αρχές, που θα μπορούσαν να ξεδιαλύνουν την κατάσταση και να αναδείξουν το τι ακριβώς συνέβη.

Γιατί χάθηκε μία ανθρώπινη ζωή.

Είμαι λάτρης του σερφ, καινούργια σχετικά στο σπορ, αλλά αυτό δεν μου στερεί το δικαίωμα να θέλω να κάνω μία δραστηριότητα που αγαπώ και να απαιτώ να νιώθω ασφαλής.

Άκουσα πολλά χαζά από ανθρώπους που δεν ξέρουν , που είτε από άγνοια είτε από επιπολαιότητα σχολιάσαν φθηνά το γεγονός με σχόλια τύπου : « ε και αυτός που πήγε με τέτοιο καιρό;» « το λιμενικό είναι καλυμμένο , γιατί είχε απαγορευτικό», « μα και αυτός τι μπήκε αφού δεν ήταν έμπειρος;»

Απλά για την ιστορία, δεν υπάρχει νόμος ή κανόνας στο σερφ που να σου «απαγορεύει» να μπεις στο νερό αν φυσάει πάνω από κάποια μποφόρ, ή αν έχει χαμηλές θερμοκρασίες . Σίγουρα ο κάθε ένας από εμάς, οφείλει να τηρεί κάποιους κανόνες ασφαλείας που όλοι όσοι ασχολούνται με το άθλημα γνωρίζουν, και πάνω από όλα οφείλει να έχει αντικειμενική γνώση των ικανοτήτων και δυνατοτήτων του.

Όμως: ο θάνατος ενός ανθρώπου, δεν θα έπρεπε να διέπεται από δικαιολογίες τέτοιου χαρακτήρα.

Ούτε το απαγορευτικό θα έπρεπε να εξασφαλίζει άλλοθι σε ένα λιμενικό που οφείλει να είναι εξοπλισμένο με μέσα παντός καιρού και να επιστρατεύεται με το παραμικρό ειδικά όταν έχει να κάνει με μία ανθρώπινη ζωή, ακόμα και αν τελικά η κλήση για βοήθεια, θεωρηθεί false alarm, η απλά αφορά σε έναν αρχάριο σέρφερ που δεν μπορεί να βγει στη στεριά είτε γιατί κουράστηκε είτε γιατί δεν ξέρει το πως.

Όσο για την εμπειρία; Αυτή πολλές φορές δεν μετράει όταν έχεις να κάνεις με εξωγενείς απρόβλεπτους παράγοντες ή με φυσικά φαινόμενα που δεν μπορείς να προβλέψεις ή να ελέγξεις. Ανάμεσα στον άνθρωπο και τη φύση, η φύση πάντα είναι πιο δυνατή και μπροστά της συχνά η εμπειρία λυγίζει ενώ ατυχήματα μπορούν να συμβούν και στους πλέον επαγγελματίες του είδους είτε αφορά στους ίδιους είτε στον εξοπλισμό τους.

Δεν πρέπει να υπάρχει δικαιολογία για τον θάνατο ενός ανθρώπου.

Δεν θα έπρεπε στην Ελλάδα του σήμερα, να χάνεται κάτω από τέτοιες συνθήκες ένας άνθρωπος, ειδικά όταν έχει γίνει αισθητός ο κίνδυνος από άλλους, που φρόντισαν να κάνουν όσα μπορούσαν για να αποτρέψουν το μοιραίο.

Ως αρχάρια ερασιτέχνης του αθλήματος μπορώ να επιβεβαιώσω από την εμπειρία μου το εξής.

Υπάρχει αλληλεγγύη ανάμεσα στους λάτρεις του σπορ. Ο ένας προσέχει τον άλλον, και κινητοποιείται κάθε φορά που τίθεται θέμα. Είναι σαν να υπάρχει μεταξύ μας μία μυστική συμφωνία, ο ένας να έχει το νου του στον άλλον... Το έχω ζήσει, το έχω βιώσει ,το έχω νιώσει .Κάθε φορά που πέφτω στο νερό.

Από την άλλη όμως, πέρα από την «συναδελφική αλληλεγγύη, ως αθλητές είμαστε εκτεθειμένοι. Ουκ ολίγες φορές, έχουμε χαρακτηριστεί «νταλκάς» από τις λιμενικές αρχές, αττικής και νήσων , γιατί συμβαίνει όταν χρειαστεί, να πρέπει να καλέσουμε σε βοήθεια προκειμένου να μην κινδυνέψει η ζωή μας. Με τη θάλασσα όμως δεν πρέπει να παίζει κανείς.

Ούτε και με την ανθρώπινη ζωή.

Ειδικά στις ελληνικές παραλίες, που είναι «γυμνές» από επίβλεψη, ή μέσα διάσωσης, με αποτέλεσμα να υποχρεωνόμαστε να «ξεσηκώνουμε» το λιμενικό σε περίπτωση ανάγκης, ή να προβαίνουμε σε ιδιωτικές πρωτοβουλίες , που είναι και το πλέον σύνηθες.

Και αυτό είναι θλιβερό, αν συνειδητοποιήσει κανείς πως ζούμε σε μία χώρα που περιβάλλεται στο 95% από θάλασσα ...

Πριν λίγες μέρες, έφυγε ένας άνθρωπος, και ακόμα κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει κάτω από ποιες συνθήκες έγινε αυτό. Η οικογένεια του άτυχου άνδρα, δεν μπορεί να δώσει απαντήσεις σε ερωτήματα που καίνε, καθώς κανείς δεν τους δίνει την αλήθεια.

Ως λάτρης του σερφ, ως χομπίστρια του αθλήματος, που θέλει να νιώθει ασφαλής και στα «νερά της», αλλά και ως άνθρωπος στοιχειώδους αντίληψης και λογικής, ζητώ από τους αρμόδιους φορείς, να ευαισθητοποιηθούν και να δραστηριοποιηθούν όλοι όσοι οφείλουν, προκειμένου να διαλευκανθούν οι συνθήκες κάτω από τις οποίες χάθηκε ένας άνθρωπος , ένα μίλι από τη στεριά , μία μέρα που φυσούσε και ενώ τον είχαν εντοπίσει μάρτυρες που έσπευσαν να βοηθήσουν.

Για την ψυχή του ανθρώπου που έφυγε, αλλά και ως υποχρέωση στους συγγενείς που έμειναν πίσω.

- See more at: http://www.mustonline.gr/index.php?pageaction=kat&modid=1&artid=2907#sthash.zscChBa3.dpuf

{fcomments}