Οι Surfers της Γάζας

H Γάζα δεν φημίζεται ως προορισμός για σερφ ή ως τουριστικός προορισμός για οτιδήποτε. Κι όμως, μερικοί τολμηροί Παλαιστίνιοι –ψαράδες οι περισσότεροι– συμβουλεύονται καθημερινά την πρόγνωση καιρού περιμένοντας το μεγάλο κύμα, που θα τους ανυψώσει για λίγα δευτερόλεπτα πάνω από τους περιορισμούς της καθημερινής ζωής σε μια λωρίδα γης απομονωμένης από τον υπόλοιπο κόσμο. Το ντοκιμαντέρ «Gaza Surf Club», που έκανε πρεμιέρα το 2016 στο Φεστιβάλ του Τορόντο, καταγράφει την προσπάθεια που καταβάλλουν για να συνεχίσουν να επιδίδονται στο αγαπημένο τους σπορ, αλλά και το όνειρό τους πως μια μέρα θα έχουν στη διάθεση τους ένα πραγματικό σερφ κλαμπ. Λίγο πριν από την προβολή της ταινίας, στο πλαίσιο του Adventure Film Festival, οι δύο Γερμανοί σκηνοθέτες Philip Gnadt και Mickey Yamine μιλούν στην «Κ» για την εμπειρία τους από τα γυρίσματα στη Γάζα.

«Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου, έτυχε να γνωρίσω κάποιον από τη Γάζα και οι ιστορίες του με έκαναν να ενδιαφερθώ για την Παλαιστίνη», αναφέρει ο Philip Gnadt. «Ωστόσο, δεν ήθελα να εστιάσω στο πολιτικό ζήτημα. Αποφάσισα να γυρίσω μια ταινία για την καθημερινότητα των Παλαιστινίων, για την οποία δεν ακούμε στις ειδήσεις, και τότε έτυχε να διαβάσω ένα άρθρο για τους σέρφερ». Η αναζήτηση για έναν συνεργάτη που να μιλάει αραβικά τον οδήγησε στον σκηνοθέτη και παραγωγό Mickey Yamine και ύστερα οι δυο τους έπρεπε να αντιμετωπίσουν την πρώτη μεγάλη πρόκληση: να εξασφαλίσουν άδεια εισόδου στην περιοχή.

«Το 2012 επισκεφθήκαμε για πρώτη φορά τη Γάζα μέσω Αιγύπτου. Ηταν αμέσως μετά την επανάσταση και τα πράγματα ήταν αρκετά διαφορετικά από ό,τι σήμερα. Οταν όμως ήρθε η στιγμή να αρχίσουν τα γυρίσματα, τα σύνορα είχαν κλείσει και ήμασταν υποχρεωμένοι να πάμε μέσω Ισραήλ», αναφέρει ο κ. Yamine. Τελικά, οι άδειες δόθηκαν και οι δυο τους πέρασαν έξι βδομάδες στη Λωρίδα της Γάζας το 2014.

Δεν άργησαν να ανακαλύψουν ότι η κοινότητα των σέρφερ της Γάζας διαφέρει αρκετά από αντίστοιχες ομάδες στις ΗΠΑ ή στην Ευρώπη. «Το σερφ κατά κανόνα είναι ατομικό σπορ. Οποιος προλάβει φτάνει πρώτος στο μεγάλο κύμα και οι υπόλοιποι πρέπει να αποχωρήσουν. Αντιθέτως, στη Γάζα ορμούν στο κύμα όλοι μαζί, συχνά τραβώντας ο ένας τον άλλο», εξηγεί ο Philip Gnadt. Επίσης, καθώς δεν έχουν τη δυνατότητα να επισκευάσουν τον εξοπλισμό τους ή να προμηθευτούν καινούργιο, «αντιμετωπίζουν τις σανίδες τους ως κάτι το ιερό». Εξαιτίας των περιορισμών που επιβάλλουν το Ισραήλ και η Χαμάς, οι περισσότερες σανίδες έχουν φθάσει στη Γάζα χάρη στην αφοσίωση ενός Αμερικανού σέρφερ ο οποίος έχει ιδρύσει μια ΜΚΟ (gazasurfclub.com).

Μετά το τέλος των γυρισμάτων, «το μπάτζετ μας προέβλεπε άλλο ένα ταξίδι στη Γάζα», συνεχίζει ο κ. Gnadt. Ενώ όμως το συζητούσαμε, δεχθήκαμε ένα τηλεφώνημα από έναν πρωταγωνιστή μας, ο οποίος είχε καταφέρει να προμηθευθεί βίζα για να ταξιδέψει στη Χαβάη, και αποφασίσαμε να τον ακολουθήσουμε». Ετσι, η ατμόσφαιρα του τελευταίου σκέλους του φιλμ είναι απρόσμενα αισιόδοξη: ο νεαρός Ιμπραχίμ καταφέρνει να εκπληρώσει το όνειρό του. Εντούτοις, όπως υποψιάζεται ο θεατής, ο Παλαιστίνιος σέρφερ τελικά εγκατέλειψε το σχέδιο να επιστρέψει στη Γάζα για να ανοίξει ένα σερφ κλαμπ και, εκμεταλλευόμενος αυτή τη μοναδική ευκαιρία διαφυγής, έχει παραμείνει στις ΗΠΑ. Το ντοκιμαντέρ προβάλλεται αύριο στις 2.25 μ.μ. στο θέατρο του κολλεγίου Deree. www.adventurefilmfestival.gr/